Ég hef ætlað að skrifa þetta ákveðna blogg í langan tíma en aldrei komið mér að því fyrr en núna. Ég reyni oft að sjá kómísku hliðar lífsins og það hefur hjálpað mér mikið síðasta hálfa árið. Hér er listi yfir "kosti" mænuskaðans.
1. Sársauki við fóta- og brasilískt vax er úr sögunni (þó ég hafi reyndar hvorugt prófað).
2. Slökun ætti að vera einstaklega þægileg og auðveld þar sem rúmlega helmingur líkamans er nú þegar sofandi.
3. Með minnkandi matarlyst og vöðvarýrnun fæ ég loksins þessi mjóu læri sem mig hefur alltaf langað í.
4. Þar sem ég er ekki lengur með virka magavöðva fæ ég bakbelti sem lætur magann virka flatan og fínan.
5. Áhyggjur af aukastól fyrir mig eru úr sögunni þar sem ég kem alltaf með minn eiginn í öll boð og partý.
6. Þá nýtist ég vel sem aukastóll, snúningstæki (til skemmtunar) og fótaskemill.
7. Engin virkni í fótunum skaffar mér hellings aukavinnu fyrir handleggina svo ég hef aldrei verið jafnsterk í höndunum og stefni á að verða eins og ballerína að neðan og Hafþór Júlíus Björnsson að neðan.
8. Pabbi og karlkyns vinir mínir þurfa ekki lengur ræktarkort því þeir þurfa að bera mig upp allar tröppur, sérstaklega góð æfing fyrir mjóbakið, segir Garðar Árni.
9. Sagði einhver: "sársauki við að fæða"? Það held ég nú ekki!
10. Ég fæ alltaf bestu bílastæðin, þ.e. ef hinir öryrkjarnir eru ekki búnir að fylla í þau öll.
11. Ég fæ frítt í bíó, sem þýðir líka það að ég er ódýrt deit.
12. Öðrum líður vel í kringum mig, því ég lít upp til þeirra.
13. Mamma hefur einnig öðlast færni í umönnun og gæti hæglega gerst fullgildur sjúkraliði - það var ekkert, mamma!
14. Ég fæ fullt af skemmtilegum græjum fyrir að vera lömuð, eins og klósettupphækkun, klósettarma, spegil til þess að skoða legusár, spegil til að tappa af mér á klósettinu, baðstól og það besta af öllu...griptöng!
15. Ég fæ pening fyrir að bíða hálfan daginn eftir því að allir vinir mínir séu búnir að vinna. Og svo förum við saman í Kringluna eða út að borða til þess að eyða þessum peningi sem við unnum öll jafnduglega fyrir.
16. Ég er með einkastrætó, sem kallast Ferðaþjónustan.
17. Ég þarf aldrei að keyra beinskiptan bíl, ég keyri bara sjálfskiptan með báðum höndum.
18. Í framhaldi af því þurfa foreldrar mínir ekki að hafa áhyggjur af því að ég muni fikta í útvarpinu, reykja, senda sms eða annað slíkt á meðan ég keyri, nema mér skyldi vaxa þriðja höndin.
19. Ég luma á æðislegu bjútíráði; stelpur, sleppið því að nota lappirnar í nokkra mánuði og ég sver að þær verða jafnmjúkar og á nýfæddu barni.
20. Það gæti verið að þessi listi sé ekkert fyndinn, ekki einu sinni skemmtilegur. En það er allt í lagi, því fólk mun samt hrósa mér fyrir að reyna að vera jákvæð.
Okei, 20 kostir þess að vera í hjólastól, þetta var ekki svo erfitt. Og takk allir sem bera mig upp stiga, hafa fyrir því að leita að góðu bílastæði og allir sem hafa hjálpað mér og eru til staðar fyrir mig.
Mamma sagði að ég væri með svokallaðan gálgahúmor og ég vona bara að flestir sem eiga erfitt geti séð spaugilegu hliðina af og til, því það virkilega hjálpar.
Þá er það ekki fleira í bili!
fimmtudagur, 17. júlí 2014
laugardagur, 5. júlí 2014
Stiklað á stóru
Mikið rosalega er langt síðan ég skrifaði blogg!
Jæja, þá er ég loksins útskrifuð af Grensás og komin í sumarfrí, sem er æðislegt. Ég ætla að reyna að fara í ræktina í Egilshöllina í sumar, ég fór með mömmu og sjúkraþjálfaranum mínum og prófaði að færa mig yfir í nokkur tæki sem gekk bara ágætlega. Svo var smá pæling að prófa að æfa sund, en ég ætla að sjá til með það. Ég hef farið nokkrum sinnum í sund á Grensás og get núna synt baksund og bringusund ágætlega, er allavega ekki við það að drukkna. Annars fannst mér rosalega erfitt að fara í sund fyrst, það er smá högg á sjálfsmyndina að þurfa svona mikla hjálp, bara til þess að fara í sundföt og komast út í laugina. En þetta lærist smám saman og það lærist líka að leyfa fólki að hjálpa sér.
Svo er eitt sem mig langar svo að koma frá mér en ég veit það á eftir að hljóma furðulega. Mér leið ekki mjög vel um daginn og ég settist upp í rúminu mínu. Ég horfði bara á lappirnar mínar og strauk þeim varlega, svona eins og maður myndi gera við höfuð á barni. Ég fann ekkert fyrir því þegar ég kom við lappirnar á mér og mér leið eins og þær væru mjög góðar vinkonur sem ég kunni aldrei að meta. Eins og að þær væru í dái og ég gat ekki vakið þær. Vonandi móðga ég engan með því að segja þetta, auðvitað er það að lamast ekki eins og að missa einhvern náinn. En þetta er samt ótrúlegur missir sem er varla hægt að útskýra, enda er ekki hægt að skilja hvernig þetta er, sem betur fer. Ég veit ég hljóma ekkert mjög jákvæð, en það á líka að tala um erfiðleikana. Og það eru þeir sem hafa þroskað mig og látið mig sjá hvað ég get verið sterk. Ég veit líka að þetta mun verða miklu betra, það er bara liðið rúmlega hálft ár frá því að ég lamaðist og að læra að lifa upp á nýtt tekur sinn tíma.
Ég verð bara að tala aðeins um mömmu mína. Ég vissi ekki að hún væri svona mikil ofurhetja. Þetta er búið að vera svo erfitt fyrir hana líka en samt setur hún fjölskylduna alltaf í fyrsta sæti og gerir allt til þess að mér líði betur. Það er eins og hún hafi fleiri tíma í sólarhringnum því hún tekur til í húsinu, eldar góðan mat, passar að allt sé í lagi hjá mér og systrum mínum og stundum virðist hún vita hvað ég vil áður en ég veit það. Hún kann alltaf að hugga mig og hún er búin að standa með mér í gegnum allt þetta ótrúlega erfiða ferli, þó ég geti verið hræðileg gribba við hana, því einhvern veginn tekur maður alltaf erfiðustu tilfinningarnar út á þeim sem maður elskar mest, þó það sé ósanngjarnt þegar manneskjan hefur alltaf verð góð við mann. Mig langaði bara að segja hvað ég elska þig ótrúlega mikið, mamma, og ég er heppin að eiga mömmu og svona góða vinkonu í einni manneskju.
Ég er líka bara ótrúlega heppin með fjölskyldu og systur mínar og pabbi minn búin að hjálpa mér mjög mikið. Pabbi með húmornum sínum, Dagný er alltaf að hjálpa mér heima og Valdís er svo mikið krútt, alltaf að knúsa mig og er alltaf svo góð við mig. Hún lýsti upp daginn minn fyrir nokkru þegar ég sat í sófanum og sofnaði svo. Síðan vaknaði ég þegar mamma kom heim og sá lítinn "post-it" miða frá Valdísi, við hliðina á mér. Þar stóð: "Fór út, vildi ekki vekja þig".
Ég ætla bara að minna ykkur aftur á að það þarf ekki mikið til þess að gleðja aðra manneskju og það er svo gott fyrir sálina, bæði fyrir þann sem gefur og þann sem þiggur!
Tootiloo!
Jæja, þá er ég loksins útskrifuð af Grensás og komin í sumarfrí, sem er æðislegt. Ég ætla að reyna að fara í ræktina í Egilshöllina í sumar, ég fór með mömmu og sjúkraþjálfaranum mínum og prófaði að færa mig yfir í nokkur tæki sem gekk bara ágætlega. Svo var smá pæling að prófa að æfa sund, en ég ætla að sjá til með það. Ég hef farið nokkrum sinnum í sund á Grensás og get núna synt baksund og bringusund ágætlega, er allavega ekki við það að drukkna. Annars fannst mér rosalega erfitt að fara í sund fyrst, það er smá högg á sjálfsmyndina að þurfa svona mikla hjálp, bara til þess að fara í sundföt og komast út í laugina. En þetta lærist smám saman og það lærist líka að leyfa fólki að hjálpa sér.
Svo er eitt sem mig langar svo að koma frá mér en ég veit það á eftir að hljóma furðulega. Mér leið ekki mjög vel um daginn og ég settist upp í rúminu mínu. Ég horfði bara á lappirnar mínar og strauk þeim varlega, svona eins og maður myndi gera við höfuð á barni. Ég fann ekkert fyrir því þegar ég kom við lappirnar á mér og mér leið eins og þær væru mjög góðar vinkonur sem ég kunni aldrei að meta. Eins og að þær væru í dái og ég gat ekki vakið þær. Vonandi móðga ég engan með því að segja þetta, auðvitað er það að lamast ekki eins og að missa einhvern náinn. En þetta er samt ótrúlegur missir sem er varla hægt að útskýra, enda er ekki hægt að skilja hvernig þetta er, sem betur fer. Ég veit ég hljóma ekkert mjög jákvæð, en það á líka að tala um erfiðleikana. Og það eru þeir sem hafa þroskað mig og látið mig sjá hvað ég get verið sterk. Ég veit líka að þetta mun verða miklu betra, það er bara liðið rúmlega hálft ár frá því að ég lamaðist og að læra að lifa upp á nýtt tekur sinn tíma.
Ég verð bara að tala aðeins um mömmu mína. Ég vissi ekki að hún væri svona mikil ofurhetja. Þetta er búið að vera svo erfitt fyrir hana líka en samt setur hún fjölskylduna alltaf í fyrsta sæti og gerir allt til þess að mér líði betur. Það er eins og hún hafi fleiri tíma í sólarhringnum því hún tekur til í húsinu, eldar góðan mat, passar að allt sé í lagi hjá mér og systrum mínum og stundum virðist hún vita hvað ég vil áður en ég veit það. Hún kann alltaf að hugga mig og hún er búin að standa með mér í gegnum allt þetta ótrúlega erfiða ferli, þó ég geti verið hræðileg gribba við hana, því einhvern veginn tekur maður alltaf erfiðustu tilfinningarnar út á þeim sem maður elskar mest, þó það sé ósanngjarnt þegar manneskjan hefur alltaf verð góð við mann. Mig langaði bara að segja hvað ég elska þig ótrúlega mikið, mamma, og ég er heppin að eiga mömmu og svona góða vinkonu í einni manneskju.
Ég er líka bara ótrúlega heppin með fjölskyldu og systur mínar og pabbi minn búin að hjálpa mér mjög mikið. Pabbi með húmornum sínum, Dagný er alltaf að hjálpa mér heima og Valdís er svo mikið krútt, alltaf að knúsa mig og er alltaf svo góð við mig. Hún lýsti upp daginn minn fyrir nokkru þegar ég sat í sófanum og sofnaði svo. Síðan vaknaði ég þegar mamma kom heim og sá lítinn "post-it" miða frá Valdísi, við hliðina á mér. Þar stóð: "Fór út, vildi ekki vekja þig".
Ég ætla bara að minna ykkur aftur á að það þarf ekki mikið til þess að gleðja aðra manneskju og það er svo gott fyrir sálina, bæði fyrir þann sem gefur og þann sem þiggur!
Tootiloo!
Gerast áskrifandi að:
Færslur (Atom)